بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ
یُسَبِّحُ لِلَّـهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۖ لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿١﴾ هُوَ الَّذِی خَلَقَكُمْ فَمِنكُمْ كَافِرٌ وَمِنكُم مُّؤْمِنٌ ۚ وَاللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿٢﴾ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَصَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ ۖ وَإِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿٣﴾ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَیَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَمَا تُعْلِنُونَ ۚ وَاللَّـهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿٤﴾ أَلَمْ یَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِینَ كَفَرُوا مِن قَبْلُ فَذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿٥﴾ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُ كَانَت تَّأْتِیهِمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالُوا أَبَشَرٌ یَهْدُونَنَا فَكَفَرُوا وَتَوَلَّوا ۚ وَّاسْتَغْنَى اللَّـهُ ۚ وَاللَّـهُ غَنِیٌّ حَمِیدٌ ﴿٦﴾ زَعَمَ الَّذِینَ كَفَرُوا أَن لَّن یُبْعَثُوا ۚ قُلْ بَلَىٰ وَرَبِّی لَتُبْعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِمَا عَمِلْتُمْ ۚ وَذَٰلِكَ عَلَى اللَّـهِ یَسِیرٌ ﴿٧﴾ فَآمِنُوا بِاللَّـهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِی أَنزَلْنَا ۚ وَاللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿٨﴾ یَوْمَ یَجْمَعُكُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ۖ ذَٰلِكَ یَوْمُ التَّغَابُنِ ۗ وَمَن یُؤْمِن بِاللَّـهِ وَیَعْمَلْ صَالِحًا یُكَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَیُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿٩﴾ وَأَنفِقُوا مِن مَّا رَزَقْنَاكُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَیَقُولَ رَبِّ لَوْلَا أَخَّرْتَنِی إِلَىٰ أَجَلٍ قَرِیبٍ فَأَصَّدَّقَ وَأَكُن مِّنَ الصَّالِحِینَ ﴿١٠﴾ وَلَن یُؤَخِّرَ اللَّـهُ نَفْسًا إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا ۚ وَاللَّـهُ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١١﴾
چون منافقان نزد تو آیند گویند: «گواهى مى‌دهیم كه تو واقعاً پیامبر خدایى.» و خدا [هم] مى‌داند كه تو واقعاً پیامبر او هستى، و خدا گواهى مى‌دهد كه مردم دوچهره سخت دروغگویند. (١) سوگندهاى خود را [چون] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشته‌اند. راستى كه آنان چه بد مى‌كنند. (٢) این بدان سبب است كه آنان ایمان آورده، سپس به انكار پرداخته‌اند و در نتیجه بر دلهایشان مُهر زده شده و [دیگر] نمى‌فهمند. (٣) و چون آنان را ببینى، هیكلهایشان تو را به تعجب وا مى‌دارد، و چون سخن گویند به گفتارشان گوش فرا مى‌دهى گویى آنان شمعك‌هایى پشت بر دیوارند [كه پوك شده و درخور اعتماد نیستند]: هر فریادى را به زیان خویش مى‌پندارند. خودشان دشمنند؛ از آنان بپرهیز؛ خدا بكشدشان؛ تا كجا [از حقیقت] انحراف یافته‌اند. (٤)است: چه برایشان آمرزش بخواهى یا برایشان آمرزش نخواهى، خدا هرگز بر ایشان نخواهد بخشود. خدا فاسقان را راهنمایى نمى‌كند. (٦) آنان كسانى‌اند كه مى‌گویند: «به كسانى كه نزد پیامبر خدایند انفاق مكنید تا پراكنده شوند، و حال آنكه گنجینه‌هاى آسمانها و زمین از آنِ خداست ولى منافقان درنمى‌یابند. (٧) مى‌گویند: «اگر به مدینه برگردیم، قطعاً آنكه عزتمندتر است آن زبون‌تر را از آنجا بیرون خواهد كرد.» و[لى] عزت از آن خدا و از آن پیامبر او و از آن مؤمنان است؛ لیكن این دورویان نمى‌دانند. (٨) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نگرداند، و هر كس چنین كند، آنان خود زیانكارانند. (٩) و از آنچه روزى شما گردانیده‌ایم، انفاق كنید، پیش از آنكه یكى از شما را مرگ فرا رسد و بگوید: «پروردگارا، چرا تا مدتى بیشتر [اجل] مرا به تأخیر نینداختى تا صدقه دهم و از نیكوكاران باشم؟» (١٠) و[لى] هر كس اجلش فرا رسد، هرگز خدا [آن را] به تأخیر نمى‌افكند، و خدا به آنچه مى‌كنید آگاه است. (١١)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر